Επειδή αυτό το blog δεν έχει ούτε ενημερωτικό καθαρά, ούτε κανέναν άλλο φοβερό και τρομερό σκοπό, παρά μόνο την ψυχαγωγία της υποφαινομένης και των επισκεπτών της, ήρθε η ώρα να πούμε μερικές ιστορίες... Σαν τον παλιό καλό καιρό (το κάθισμα γύρω από τη φωτιά είναι προαιρετικό, όπως βολεύεται ο καθένας!). Πάμε λοιπόν:
Μια ωραία πρωία, η Σνέζι συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να αλλάξει τη ζωή της και να ξεφύγει από την καταπίεση του πατέρα της και τον έλεγχο που ασκούσε πάνω της όλη η κλειστή κοινωνία του χωριού στο οποίο ζούσε. Το χωριό της ήταν λίγο πιο έξω από μια μεγάλη πόλη, αλλά ήταν λες και ο χρόνος είχε σταματήσει κάπου στα 1955. Το κορίτσι της ιστορίας μας όμως ήταν γεννημένο για μεγάλα πράγματα, για αλλιώτικη ζωή -ή τουλάχιστον έτσι ήθελε να πιστεύει. Με έντονα τα χαρακτηριστικά της φυλής της στην καλύτερή τους έκδοσή, η Σνέζι (από το Σνέζενα, που σημαίνει Χιονάτη στα βουλγαρικά, υπέροχο όνομα για κορασίδα) ξεχώριζε από τα περισσότερα κορίτσια: είχε πλούσια καστανά μαλλιά, σώμα λυγερό και καλοφτιαγμένο, έντονες καμπύλες (μόνο εκεί που έπρεπε, φυσικά!) και πρόσωπο αγγελικό. Στο βλέμμα της ήταν ευανάγνωστος ο πόθος της φυγής.... Εκείνη την ωραία πρωία λοιπόν που λέγαμε στην αρχή, όταν πλησίαζε τα 20 της χρόνια, της δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία: ο ξάδερφός της ο Ίλκου (ελληνιστί Λιάκος), οδηγός νταλίκας επί αρκετά χρόνια, χρειαζόταν συνοδηγό για ένα μεγάλο ταξίδι που είχε να κάνει σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Μεγάλο και δύσκολο το ταξίδι, πολλές οι ώρες στο τιμόνι, ο Ίλκου γνώριζε τους κινδύνους της δουλειάς όταν τον κατέβαλλε η κούραση, μετά από ατελείωτα χιλιόμετρα στις ευρωπαϊκές αούτομπαν, μόνος, χωρίς μια ψυχή να του πει μια κουβέντα να τον αφυπνίσει. Το κορίτσι πάντα έλεγε πόσο πολύ ήθελε να ταξιδέψει, καμμία σοβαρή δουλειά δεν την απασχολούσε εκείνο το διάστημα -όπως και όλο το προηγούμενο βέβαια, αφού δεν είχε εργαστεί ποτέ εκτός σπιτιού, παρά μόνο ασχολούνταν με τα ζωντανά που διατηρούσε ο πατέρας της-, οι γονείς δεν έφεραν φοβερές αντιρρήσεις, αφού και μόνο η παρουσία του μεγάλου ξαδέρφου θα απέτρεπε οποιονδήποτε τολμούσε να πλησιάσει τη σύγχρονη Χιονάτη μας. Έτσι, όλα ήρθαν ευνοϊκά και η μικρή αλλά τολμηρή και φιλόδοξη Σνέζι θα έβγαινε για πρώτη φορά έξω από τη χώρα που την ανάθρεψε, με τόσες στερήσεις.....
(η συνέχεια στο επόμενο)
Μια ωραία πρωία, η Σνέζι συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να αλλάξει τη ζωή της και να ξεφύγει από την καταπίεση του πατέρα της και τον έλεγχο που ασκούσε πάνω της όλη η κλειστή κοινωνία του χωριού στο οποίο ζούσε. Το χωριό της ήταν λίγο πιο έξω από μια μεγάλη πόλη, αλλά ήταν λες και ο χρόνος είχε σταματήσει κάπου στα 1955. Το κορίτσι της ιστορίας μας όμως ήταν γεννημένο για μεγάλα πράγματα, για αλλιώτικη ζωή -ή τουλάχιστον έτσι ήθελε να πιστεύει. Με έντονα τα χαρακτηριστικά της φυλής της στην καλύτερή τους έκδοσή, η Σνέζι (από το Σνέζενα, που σημαίνει Χιονάτη στα βουλγαρικά, υπέροχο όνομα για κορασίδα) ξεχώριζε από τα περισσότερα κορίτσια: είχε πλούσια καστανά μαλλιά, σώμα λυγερό και καλοφτιαγμένο, έντονες καμπύλες (μόνο εκεί που έπρεπε, φυσικά!) και πρόσωπο αγγελικό. Στο βλέμμα της ήταν ευανάγνωστος ο πόθος της φυγής.... Εκείνη την ωραία πρωία λοιπόν που λέγαμε στην αρχή, όταν πλησίαζε τα 20 της χρόνια, της δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία: ο ξάδερφός της ο Ίλκου (ελληνιστί Λιάκος), οδηγός νταλίκας επί αρκετά χρόνια, χρειαζόταν συνοδηγό για ένα μεγάλο ταξίδι που είχε να κάνει σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Μεγάλο και δύσκολο το ταξίδι, πολλές οι ώρες στο τιμόνι, ο Ίλκου γνώριζε τους κινδύνους της δουλειάς όταν τον κατέβαλλε η κούραση, μετά από ατελείωτα χιλιόμετρα στις ευρωπαϊκές αούτομπαν, μόνος, χωρίς μια ψυχή να του πει μια κουβέντα να τον αφυπνίσει. Το κορίτσι πάντα έλεγε πόσο πολύ ήθελε να ταξιδέψει, καμμία σοβαρή δουλειά δεν την απασχολούσε εκείνο το διάστημα -όπως και όλο το προηγούμενο βέβαια, αφού δεν είχε εργαστεί ποτέ εκτός σπιτιού, παρά μόνο ασχολούνταν με τα ζωντανά που διατηρούσε ο πατέρας της-, οι γονείς δεν έφεραν φοβερές αντιρρήσεις, αφού και μόνο η παρουσία του μεγάλου ξαδέρφου θα απέτρεπε οποιονδήποτε τολμούσε να πλησιάσει τη σύγχρονη Χιονάτη μας. Έτσι, όλα ήρθαν ευνοϊκά και η μικρή αλλά τολμηρή και φιλόδοξη Σνέζι θα έβγαινε για πρώτη φορά έξω από τη χώρα που την ανάθρεψε, με τόσες στερήσεις.....
(η συνέχεια στο επόμενο)
Μετα την αναγνωση του λαμπρού πρώτου μερους το οποίο φαντάζoμαι οτι μας άφησε όλους αφωνους.Για το μόνο που εχει να αναρωτηθεί ο αναγνώστης ειναι,εαν και ποιές ουσίες χρησιμοποιήθηκαν για την συντέλεση αυτού του κατα τα φαινoμενα εκκολαπτόμενου αριστουργήματος της.Πραγματικα για 4-5 λεπτά-που χρειαστηκαν για την αναγνωση του, βρεθηκα στη ζώνη του λυκόφωτος...
ΑπάντησηΔιαγραφήKevin