Ιστορίες μιας βουλγάρας φορτηγατζούς -μέρος 2

Λοιπόοοοοον....... Είχαμε αφήσει τη νεαρά φερέλπιδα ηρωίδα μας να ετοιμάζεται για τη μεγάλη της απόδραση.... από τα τετριμμένα. Με ένα σάκο με τα απολύτως απαραίτητά της, καθώς ήταν και μαθημένη στο να είναι ολιγαρκής - αν μπορούσε ας έκανε κι αλλιώς στσι συνθήκες που ζούσε- , η Σνέζι πήγε στο σπίτι του ξαδέρφου της, έχοντας αποχαιρετήσει τη μητέρα, τον πατέρα και τα τρία μικρότερα αδέρφια της. Ήξερε ότι θα της λείψουν, ειδικά η μητέρα της και ο μικρός Ίβο, αλλά ήταν η ευκαιρία της. Η μόνη της , πίστευε, ευκαιρία να πάψει να ασχολείται από τα αξημέρωτα με τα ζώα του πατέρα της, να ζήσει, έστω και λίγες στιγμές, σε πόλεις και χώρες που φάνταζαν να έχουν βγει από το μέλλον, τέτοιες που έβλεπε μόνο στις λιγοστές ταινίες που είχε δει ποτέ της. Να ανοίξει τα φτερά της μακριά από τον αυταρχικό πατέρα και την καλόβολη αλλά υποτακτική μητέρα της, που το μόνο που ονειρευόταν γιαυτήν ήταν ένας καλός γάμος, σύντομα στο μέλλον, με κάποιον ευηπόληπτο συγχωριανό της. Από όλα ήθελε να ξεφύγει η "Χιονάτη" μας, που μάλλον σε "Σταχτοπούτα" φέρνει λίγο, αλλά το όνομά της μας μπερδεύει το παραμύθι.... Δεν ήθελε άλλο πια να είναι η κοπέλα που όλες στο χωριό κοίταζαν απαξιωτικά, επειδή τη φθονούσαν για τα κάλλη της, και όλοι σκεφτόταν τα κρύα βράδια πριν πέσουν για ύπνο ή όταν έπεφταν στο κρεβάτι με τις νόμιμες, καθημερινές, άχρωμες και άοσμες συζύγους τους. Δεν ήθελε βέβαια να πάψει να είναι και το κοριτσάκι της μαμάς, το μόνο της κορίτσι, που το κανάκευε και το έβλεπε σαν την ελπίδα της για κάτι καλύτερο, για μια νέα βελτιωμένη έκδοση της δικής της, απλής και ελαφρά μίζερης ζωής. Και η Σνέζι της είχε αδυναμία της μάνας της... και ας μην το έδειχνε συχνά. Γιατί της είχαν μάθει από πολύ μικρή ότι το να δείχνεις αδυναμία σε κάνει αυτομάτως και αδύναμο... Και οι αδύναμοι δεν επιβίωναν εύκολα σε αυτά τα δύσκολα, γεμάτα ανατροπές χρόνια, με την προσπάθεια για μια ομαλή μετάβαση στη σύγχρονη ζωή να στοιχειώνει κάθε μέρα και νύχτα, κάθε κουβέντα, κάθε ανθρώπινη σχέση...
(η συνέχεια στο επόμενο)