24 - 4...

Μπορεί να άργησα, η επιστροφή μου όμως στο blogging είναι δριμύα -και πολυγραφότατη..! Μια μικρή ανασκόπηση των τελευταίων... 4 μηνών περίπου απουσίας...
Well well, έχουμε και λέμε... από άποψη πρωινής εργασίας, είχα διακοπές διαρκείας... με έβαλαν στην αναμονή κοινώς και με ξέχασαν εκεί! Ευτυχώς, δεν ξέχασαν να με πληρώνουν....!!! Οπότε το καλοκαίρι ήταν μακρύυυυυυ.... και πολύ χαλαρό- καλό αυτό, δεν παραπονιέμαι... Πήγα τις διακοπούλες μου, πέρασα πολύ όμορφα, με φιλενάδες, καταστάσεις που είχα χρόνια να βιώσω... χάρηκα τις τετράποδες κόρες μου και έκανα αρκετά παρέα στη Λουίζ, το χάρηκα πολύ και αυτό... συνταρακτικά νέα βέβαια δεν είχαμε, ο μεγάλος έρωτας του καλοκαιριού (;;!!!) με ξέχασε φέτος, δεν εμφανίστηκε πουθενά! Από το πουθενά όμως εμφανίστηκε μία αδερφή ψυχή, που μέσα από το χάος των επιφανειακών γνωριμιών και του "χαβαλέ" (εφεύρεση που ομολογουμένως δε γουστάρω καθόλου, αλλά είναι επειδή εγώ μεγάλωσα σε περιβάλλον και χρόνια με ανθρώπινες σχέσεις πραγματικές, όχι με "σχέσεις" του στυλ "σήμερα σε ξέρω, αύριο σε ξέχασα κιόλας"....) ξεχώρισε εύκολα, μετά από λίγες σχετικά ατάκες... Αυτή την αδερφή ψυχή τη συνάντησα πολύ πρόσφατα, και είχα τη χαρά αλλά και τη θλίψη να περάσω μαζί της κάτι λιγότερο από μία μέρα.... εξ ου και ο τίτλος του post.... 24 παρά 4 ώρες... τόσο λίγο για να νιώσεις, τόσο πολύ για να αφήσεις στην άκρη μετά... Πέρα από αυτή τη μέρα όμως υπήρχαν αρκετές στιγμές, πριν περισσότερο αλλά και μερικές μετά, που είμασταν μαζί, αν και χώρια.... faraway, so close... που είπαν και οι U2.... και το ερώτημα παραμένει: είναι καλύτερα να μη συμβεί αυτό, αν ξέρεις ότι αναγκαστικά θα τελειώσει, λόγω συνθηκών, ή να συμβεί, να το ζήσεις, και μετά να έχεις να θυμάσαι και να .......;;;; δύσκολη ερώτηση.... απάντηση δε βρήκα ακόμα....