Προσοχή: η αδιαφορία βλάπτει σοβαρά την κοινωνική σας υπόσταση....

Ερχόμενη με το αστικό λεωφορείο σπίτι από το κέντρο, ήμουν μάρτυρας του εξής γεγονότος:
Εγώ καθόμουν ήδη, στο πίσω μέρος του λεωφορείου το οποίο δεν ήταν γεμάτο, μπαίνει ένας κύριος από μία στάση λίγο παρακάτω και τον παρατηρώ όταν αφήνει κάτι κλειδιά επάνω στο μηχάνημα που χτυπάμε τα εισητήρια, τα οποία φυσικά σε ελάχιστα δευτερόλεπτα πέφτουν κάτω -ο άτιμος ο νόμος της βαρύτητας! Τον ρωτάει κάποιος που καθόταν παραδίπλα "τί είναι αυτά; σας έπεσαν;" κι εκείνος σηκώνει αδιάφορα τους ώμους απαντώντας "να, εδώ στα σκαλοπάτια τα βρήκα". "Ααα" ήταν η απάντηση του ερωτώντος. Και κανένας, στα 4-5 λεπτά ακόμα που ήμουν μέσα στο λεωφορείο, χωρίς να εξαιρώ και τον εαυτό μου, κανένας μας δε φιλοτιμήθηκε να τα πάρει από κάτω και να τα παραδώσει στον οδηγό, τουλάχιστον, αφού ο κάτοχός τους προφανώς δεν ήταν πλέον ανάμεσά μας. Το σκέφτηκα αρκετά έντονα ομολογώ, τελικά όμως παρασύρθηκα από την αδιαφορία όλων και μουδιασμένη ελαφρά κατέβηκα στη στάση που έπρεπε, χωρίς να κάνω καμμία κίνηση. Ήμασταν 6-7 άνθρωποι μάρτυρες του συμβάντος. Όλοι μας ίσως κάτι να σκεφτήκαμε, κανένας δεν έκανε τον κόπο. Με προβλημάτισε αυτή η επικρατούσα στάση αδιαφορίας.... Σκεφτόμουν ότι σε όλες μας τις εκδηλώσεις, σε πολλούς τομείς της ζωής μας έχουμε γίνει έτσι, αδιάφοροι, απαθείς, ανασηκώνουμε απλά τους ώμους και δε λέμε κουβέντα.... Κατέβηκα, διέσχισα τη λεωφόρο, μπήκα στο σκοτεινό στενό, σκεπτόμενη ότι αν κάποιος μου επιτίθονταν στο δρόμο για να με ληστέψει ή οτιδήποτε άλλο, θα φώναζα, θα καλούσα σε βοήθεια, και πιθανόν κανένας από τους περαστικούς ή περίοικους να μην έκανε τίποτα... Θα με άκουγαν, ίσως να έβλεπαν και το σκηνικό, αλλά θα απομακρυνόταν, από φόβο ή από αδιαφορία... Περισσότερο ίσως το δεύτερο. Και εγώ θα ήμουν εκεί αβοήθητη, ανάμεσα σε ανθρώπους, που απλά δε θα έδιναν σημασία, σαν τα πεσμένα κλειδιά, που κάναμε πως δεν τα βλέπαμε....