a farewell to my radio company.....

Ένας κύκλος έκλεισε... άλλος ίσως να ανοίξει στη θέση του, υπό άλλες συνθήκες.... Μπορεί και όχι βέβαια, γιατί δεν είναι πάντα απαραίτητο να αντικαθιστούμε κάτι που αγαπήσαμε και κάναμε επί χρόνια με κάτι άλλο παραπλήσιο, που το πιθανότερο είναι να μην έχει το ίδιο χρώμα, την ίδια άισθηση με αυτό που αγαπήσαμε από σύμπτωση, αλλά αληθινά... Μετά από 6 χρόνια και 7 μήνες συνεχόμενης παρουσίας στον 1055ROCK ήρθε η ώρα της απόσυρσης, της ανάπαυλας... Η απόφαση δεν ήταν δική μου βέβαια, προσωπική, λήφθηκε συνολικά για όλες τις εκπομπές του Σ/Κ από τους ιθύνοντες, και καλώς έγινε έτσι, γιατί εμείς οι "κολλημένοι" μόνο αν αλλάζαμε αναγκαστικά τόπο διαμονής θα το κόβαμε (old habits die hard, που λέει και ο Mick....). Κι ας γκρινιάζαμε κάθε τόσο για τα Σαββατοκύριακα που ήμασταν δεσμευμένοι εδώ, στην πόλη, ειδικά όταν άνοιγε ο καιρός και όλοι σουλατσάριζαν στα πέριξ, κι ας στήναμε ο ένας τον άλλο ολίγον τι, γιατί ήταν πολύ γλυκιά η σιέστα και δε μπορούσαμε να την αφήσουμε εύκολα ή γιατί η παρέα τραβούσε και για άλλο ένα ποτηράκι -και ποιός αφήνει τα καλούδια του για να πάει για εκπομπή.... Κι όμως, η μαγεία και το "κόλλημα" άρχιζε όταν έπεφταν τα πρώτα τηλέφωνα, τα πρώτα μηνύματα, οι πρώτες καλησπέρες και σχόλια και γελάκια -ή και γκρίνιες, the same! Εκεί για μένα ήταν που ξυπνούσα, έπαιρνα τα "πάνω" μου και άρχιζα κι εγώ με τη σειρά μου να τροφοδοτώ, με μουσικές και σχόλια, τα δικά σας γκάζια! Όλη η ομορφιά ήταν εκεί, και όχι από τη ματαιόδοξη πλευρά του θέματος ("αχ, είμαι φοβερή, με γουστάρουν, έχω φαν -κλαμπ, είμαι θεά!") -το αν είμαι ή όχι ψωνάρα όσοι έχουν ακούσει την εκπομπή πάνω από μία φορά εύκολα το διακρίνουν. Η ομορφιά ήταν στην επικοινωνία, στο ζωντανό "πάρε-δώσε", στο να μοιραζόμαστε σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες μεταξύ μας, κι ας μην είχαμε ειδωθεί καν με πολλούς από αυτούς που επικοινωνούσαν τακτικά.... Δεν είχε σημασία αν ξέραμε ο ένας τη φάτσα του άλλου, ούτε παιζόταν άλλου είδους παιχνιδάκια, το μόνο που είχε σημασία ήταν ότι ήξεραν ότι θα είμαι εκεί για να τους ακούσω, για να προσπαθήσω να τους φτιάξω το κέφι, για να τους ενημερώσω για κάποια πράγματα, για να περάσουμε παρέα (κυριολεκτικά όμως "παρέα") 3 ώρες. Κι εγώ με τη σειρά μου, ένιωθα την ανάγκη πραγματικά να απολογηθώ αν είχα λείψει την προηγούμενη, αν τυχόν δεν ήμουν πολύ στα κέφια μου (άσε που όπως και να ήμουν, όσο χάλια και να πήγαινα, μετά από μισή ώρα στο στούντιο είχα "στρώσει"!- ψυχοθεραπεία δωρεάν, μην το γελάτε!!!) και τους έψαχνα.... τους περίμενα κι εγώ να δώσουν το παρόν.... και συνήθως δε με απογοήτευαν (πάντα υπάρχουν περιπτώσεις που δε μπορεί να είναι κανείς πάντα απίκο, άνθρωποι είμαστε!!!).... Θέλω όλους αυτούς μαζί να τους ευχαριστήσω, για τη συνέπεια και την πίστη τους, για την καλή τους διάθεση, για το χιούμορ και τη φαντασία τους, για τη παρουσία τους κάθε Σ/Κ το απόγευμα, 6-9 μ.μ...... Όλους μαζί κι έναν έναν χωριστά:
το Χρήστο από τη Νάουσσα (Χ101) που ήταν σχεδόν πάντα εκεί και είχε πολλές όμορφες ποιητικές εμπνεύσεις,
τον Θωμά, που γίναμε και φιλαράκια και ανταλλάσουμε συναυλιακά videάκια (!),
το Δημητράκη (τον γιόκα μου!) που τηλεφωνούσε ακόμα και από τον Έβρο, επί μήνες, που ήταν εκεί,
τη Μερόπη (προτεζέ μου!) που περάσαμε μαζί τις πανελλήνιές της και χάρηκα που και από την Κέρκυρα όπου πέρασε συνέχισε να επικοινωνεί,
το Ευάκι που μου έδινε κουράγιο χωρίς να το καταλαβαίνει, στις μαύρες μου,
τον Jo που περνούσε και μας άφηνε και ωραία περιοδικά (!),
το Νίκο που πάντα ζητούσε με θέρμη τα κλασικά τραγούδια που του άρεσαν,
τη Δώρα από το Λαγκαδά που σημείωνε απουσίες αλλά πάντα τις δικαιολογούσε!,
τον Ηλία το περιπτέρι που είχε μονίμως κατάθλιψη αλλά φτιαχνόταν όταν άκουγε, κι ας άκουγε σπάνια κάτι από αυτά που ζητούσε (!!!),
τον Ευριπίδη και την Έφη, γλυκύτατο ζεύγος (ακουστικά τουλάχιστον!)
τη Σίσσυ τη χαζομαμά,
την Εύα την άλλη χαζομαμά και παλιοροκού,
τον Σάκη τον νταλικέρη και τη Λίτσα του,
τον Γιωργάκη με τα ανέκδοτα και τα νέα του,
τον Κώστα το Σιδηρόπουλο, που με άκουγε από το Ακρόπολις,
τον Κώστα τον κιθάρα, που χανόταν κατά καιρούς αλλά επέστρεφε δριμύτερος,
τον Γκρινιόστομο, που τελευταία δεν γκρίνιαζε καθόλου και ανησυχούσα (!),
τον Πάνο, που άκουγε από Γερμανία μέσω του νετ,
τη Σωσώ, επίσης μέσω νετ, πολύ φανατική τελευταία,
τον Κωνσταντίνο από την Αλεξανδρούπολη,
τον Παύλο, τον Κώστα, τον Αλέξη, τον Σταύρο, την Joanna, την Τάνια...........
και επειδή ο κατάλογος ήδη είναι μακρύς αλλά όλο και θα ξεχάσω αρκετούς, όσο και αν προσπαθήσω, ειδικά αν πιάσουμε και τα πρώτα 2-3 χρόνια που ήμουν στον 1055, ας μην προσπαθήσω άλλο να θυμηθώ.... θα κρατήσω απλά το feeling που μου έδινε αυτή η ζωντανή επικοινωνία, που ξέρω ότι πολύ δύσκολα μπορεί να ξαναβρώ, μιας και οι εποχές αλλάζουν και δυστυχώς και τα ραδιόφωνα. Αν τυχόν μας δωθεί η ευκαιρία με όλους εσάς να τα ξαναπούμε, θα χαρώ πολύ... σαν να συναντώ παλιούς φίλους που χαθήκαμε όχι επειδή το θέλαμε, αλλά επειδή η ζωή τα έφερε έτσι... Τίποτε άλλο, απλά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.